Het verhaal van Beer begon toen hij drie was en in het asiel zat. Na zes huizen was hij aan het wachten op een nieuw huis. Ik zat op de opleiding, woonde samen en vond het tijd worden voor mn eerste eigen hond. Van huis uit ben ik opgegroeid tussen de honden en het is een onlosmakelijk verlengstuk van mezelf geworden.
Zo gezegd, zo gedaan... Wendy ging kijken in het asiel voor een hondje, niet al te groot, zo rond kniehoogte. We bekeken de foto`s en mijn oog viel gelijk op een beschrijving zonder foto... Een kruising Rottweiler / herder... Hoe ziet dat er uit? Dat wil ik wel eens zien. We gingen met hem wandelen en het was een echte hond. Hij speelde, probeerde uit, was sterk en een verschijning om te zien. Wel wat anders dan de hondjes bij ons thuis: die rende per ongeluk twee keer in het jaar achter een stokje aan. Nee, Beer was anders. Echt een Beer!

 

In grootte, in sterkte, in knuffelgehalte, in geluiden maken, hahahaha. Beer was Beer en echt mn maatje. Hij groeide op met mn pasgeboren nichtje. En hoe klein zij ook was, hoe voorzichtig hij met haar deed. Geweldig om te zien. Toen het besluit viel, dat ik ging scheiden, was het voor Beer en mij dan ook duidelijk, dat we zelf de dingen wel zouden gaan regelen en we het verder heel duidelijk met zn twee gingen redden. Hij heeft me door een moeilijke tijd heen geholpen, want drie maanden na de scheiding werd m`n vader ziek en overleed zeven maanden later. En Beer was er altijd!!!

Beer liep altijd met de wandelingen meters voor me uit. Hij wachtte me op tot ik in de buurt was en rende weer vooruit. Tot de dag kwam dat dat andersom ging. Ik liep vooruit en als ik te ver was, kwam hij er achter aan rennen... Het klopte niet helemaal. Beer was ook zo sterk als een Beer. Hij had nooit wat, maar dit vertrouwde ik niet helemaal. Zijn staart ging hangen, dus wij naar de dierenarts... Die zei, dat hij echt een hevige vorm van artrose had en op de pijnstillers moest. Dat hebben we dan ook direct gedaan. Hij heeft er twee en half jaar op doorgelopen. Even vrolijk en enthousiast als altijd.

De trap werd moeilijker, maar met een sjaal en zeeeeeeeeer sterke voorpoten trok hij zichzelf wel naar boven. Tot het moment daar was en het echt niet meer ging... Je voelt het aankomen, dat het afscheid gaat naderen. maar Beer bleef bij me en bleef wachten op het moment, dat hij echt weg kon gaan. Dat er iemand anders echt zou zijn, die er voor mij zou zijn, zodat zijn taak overgenomen zou zijn ( ik kreeg toen net een nieuwe relatie).

De rondes werden korter, zijn nagels sleten af, hij kon buiten niet meer zonder ondersteuning wandelen... Zijn lichaam was op... Toen was het moment daar, dat ik voor hem moest gaan kiezen, hoe moeilijk ook. Zijn kop wilde nog wel, maar zijn lichaam kon niet meer. Ik heb gehoopt, dat hij zelf zou gaan in zijn slaap. Toen dat te lang uitbleef heb ik die moeilijke afspraak moeten maken... Ik was er de hele week al ziek van. Maar ik wist dat ik dit voor hem terug moest doen, na al het goeds wat hij voor mij heeft gedaan.
Het moment zelf was heel rustig en relaxed. ook hier sleepte hij me er doorheen. Hij was ook echt op, op een halve dosering wandelde hij al over de regenboogbrug. Bij het naar huis gaan, kwam er een gouden zon te voorschijn. Een teken voor mij, dat Beer liet weten dat het goed was en wanneer die zon schijnt met dat specifieke licht, waarin hij ook altijd op gloeide van goud,dat dat een moment is, dat hij laat weten dicht bij me te zijn.
Beer je was mn hond van goud!

 


Ik heb gelukkig nog 10 maanden met hem en mijn digitale camera gehad. En wat ben ik blij nog met de beelden!!! Hier een filmpje van hem! Hij was al stijf aan het worden en je kon echt met hem 'praten". Die kop...! De goedzak...